İNSAN BEYNİ KULLANILMAZSA KENDİ KENDİNİ ÖĞÜTÜR

 

   Geçen arkadaşıma uğradığımda sohbet esnasında babaannesi bahsetmişti : " Çocuklar emeklerken üzülürdüm, sürünüyor, yoruluyor gibi gelirdi diye :) Yaşça büyüklerimizde çocuklar için fazla endişelenme ve her şeylerine müdahil olma durumu olduğuna sıkça şahit oluyorum ben de. Biz aile evinde toplandığımızda yemek yerken, eşim ya da abisinin yemeği bittiğinde tekrar yemeyeceklerini bilsem de usulen soruyorum bir şey ister misiniz diye ve kayınvalidem cevaplıyor " Yok yemezler artık " :) 

   Çocukları fazla korumak, onlar adına konuşmak, onların yapacağı şeyleri yapmak iyi niyetli görünse de tehlikeli buluyorum. Yine örnek vereceğim, bir misafirimiz gelmişti ve teyze şöyle demişti bana : " Gelin, çocuk yatağa çıkacak, çıkarıver" :) Dediğini yaptım ancak daha önceden biliyorum ki ben oğlumu bacaklarından biraz desteklersem kendi uğraşarak çıkıyor ve benim istemediğim zamanlarda da tabureyi yaklaştırıp yine çıkıyor :) 

   Geçen gün oğlumla bahçede gezerken arada bana "ku" " ku" dedi, kucağa gelmek istiyor. Fakat yolda kendi yürüdüğünde toprağa dokunuyor, çiçeklere bakıyor, onun için daha eğlenceli oluyor ve düşe kalka yolu tamamlıyor. 

   Muhtemelen her neslin, kendinden sonraki nesilde beğenmedikleri yönler vardır. Benim şu an ortaokul, lise çağlarındaki çocuklarda gözlemlediğim şeyler: tek başına bir şey yapmakta zorlanmak, yalnız vakit geçirememek ve bir işi başlayıp bitirememek. Çocuklara fazla müdahale edildiği için belki, bu bazen bir yolu yalnız yürümek bile olsa, bir işi başarmanın mutluluğunu yaşayamamalarında ve disiplin geliştirememelerinde etkili oluyor sanıyorum. 

   Ben yaklaşık 5-6 yaşlarımdayken annem, babam ve ablam okulda olduğu için anneannemle kalırdım. Anneannem yaşlı olduğu için kendi halindeydi ve ben istediğimi yapabiliyordum. Ayrı çocuk odamız, odada televizyonumuz, Windows 98'li internetli bilgisayarımız ve atarimiz vardı. İstesem saatletce televizyon izler, oyun oynardım. Ancak hiç böyle yaptığımı hatırlamıyorum. Bebeklerimle de oynardım, kağıtla karalama da yapardım, dışarıda da oynardım. 

   Belki bunda şu anki kadar vakit geçirecek içerik olmaması da etkilidir. Ama sadece telefona bakarak, bir şeyler oynayarak ve seyrederek çocuk ve gençlerin beyinlerinin yeterince gelişeceğini sanmıyorum. Öyle ki telefondaki 30 dakikalık bir videoyu bile atlaya atlaya beş dakika izleyip, başkasına geçecek şekilde kullanarak sabırsızlığı ve doyumsuzluğu karakter ediniyorlar gibi geliyor bana. 

   Ve nihayetinde düşüncem: elbette şu anki teknolojiyi yok sayamayız. Yine de çocukları doğayla, kitapla, sinemayla, arkadaşlarla tanıştırmayı ve her şeye de çokça karışmadan çocuklara zaman ve fırsat vermenin gerekli olduğunu, yalnız başına vakit gecirmek için de belki biraz canının sıkılmasını ve buna çözüm üretmek zorunda kalmasını istiyorum. Ama ne demişler evdeki hesap çarşıya uymamış. Bakalım ileride neler olacak, ne kadar etkili olacak bu düşüncelerim merak ediyorum. Çocuklara yol çizmek, eğitmek dünyanın en zor ve hassas işi. Rabbim utandırmasın..